Dzieci, młodzież szkolna, dorośli, osoby z codziennymi problemami, lękiem komunikacji, osoby jąkające się. W terapii konieczna będzie pomoc najbliższych – kolega, koleżanka, mama, tata, siostra, brat, każdy kto jest w Twoim życiu wsparciem, wybór należy do Ciebie (jedna osoba). Oczywiście możesz także uczestniczyć samodzielnie w zajęciach. W terapii jąkania, szczególnie dzieci w wieku przedszkolnym, zwraca się uwagę na to, jak znaczącą rolę odgrywają rodzice. Biorąc udział w terapii pośredniej, mogą zaangażować się w terapię dziecka, zrozumieć jego trudności i problem, z którym się mierzy, a także wspierać je na co dzień poprzez własne interakcje, komunikację i umiejętności wychowawcze oraz postawy. Rodzice mają największą rolę w procesie ustępowania lub utrwalania się jąkania u dziecka. Dlatego tak ważne jest angażowanie ich w pracę na rzecz dobra dziecka, ale także własnej zmiany. Wzmocniony i świadomy rodzic to gwarancja sukcesu terapeutycznego dziecka. Terapeuta powinien zadbać o zasoby, regulację i kompetencje rodzica, tak by mógł on skutecznie realizować się we własnym rodzicielstwie i wspierać swoje dziecko. Bez dbałości o własne zasoby, na tzw. wyczerpaniu, może być to niezwykle trudne. Forma oddziaływania, która najbardziej kojarzy się z udziałem rodzica w terapii jąkania dziecka, to terapia pośrednia, w której to opiekun angażuje się w proces terapeutyczny, na warunkach partnerskich z terapeutą. Oprócz tego, że jest to metoda, która uwzględnia rozwój poznawczy dzieci najmłodszych, to niewątpliwą jej zaletą jest nacisk na wspieranie sprawczości rodzica jako osoby, która ma największy wpływ na swoje dziecko. Należy pamiętać, że jąkanie zawsze wywiera wpływ na życie całej rodziny. Poziom niepokoju oraz bezradności, szczególnie w okresach nasilenia, nierzadko utrudnia jej dotychczasowe funkcjonowanie. Rodzic w trakcie spotkań nabywa kompetencje wspierające dziecko w sytuacjach trudnych, związanych z niepłynnością. Dodatkowo tego rodzaju terapia często wspiera relacje rodzic – dziecko. Wynika to m.in. z konieczności realizowania procedury czasu specjalnego, która zakłada, że rodzic spędza z dzieckiem kilka razy w tygodniu czas na zabawie, podczas której jego uwaga skupiona jest tylko na interakcji oraz wprowadzanej strategii.