Mowa, czy rozmowa, jest środkiem komunikacji. Prawidłowo rozwijana, stanowi podstawę kształtowania się dziecka, jego osobowości. Już jako dzieci rozwijamy słownictwo, gramatykę, myślimy abstrakcyjnie. Gdy jako rodzice, wykryjemy szybko wadę rozwoju mowy, szybciej tym samym podejmiemy proces naprawczy. Zabawa w logopedii jest kluczową formą rozwoju dziecka, czasami jest to pierwsza pomoc terapeutyczna, stanowiąca wyjście do kolejnych programów pomocy dziecku. To zabawą zaczynamy naukę życia, niwelujemy stres nie tylko u dziecka ale też i później w życiu dorosłym. Zabawą zachęcamy do aktywności, motywujemy do wyrażania emocji, które często łączą się ze spontanicznym wypowiadaniem słów. Odpowiednia zabawa, dobór słów, łączenie sylab w słowa, jest punktem wyjścia, często tym pierwszym do przywrócenia sprawności językowej przy zaburzonym funkcjonowaniu.
Zabawa rozwija ciekawość, zachęca często znudzone dziecko do podejmowania nieświadomego wysiłku, co łatwiej powoduje zniesienie trudności stresu podczas zajęć. Każde dziecko wie, że przychodzi na spotkanie do specjalisty, tym samym wytwarza to dla niego stresującą sytuację, czego często nie zauważają rodzice – wypychają malucha, nieświadomi tego co przeżywa. Podjęcie terapeutycznych zajęć powinno zasadniczo zacząć się od relaksacji, zabawy, musi zachęcić dziecko, nawet te niechętne do działania.
Terapia logopedyczna w znaczeniu pojęcia, jest procesem żmudnym i długim, na pewnym etapie zniechęca w pierwszej kolejności dziecko, potem i rodzica, czasem rodzice nie widzą efektów, żądając „cudów” od pierwszego spotkania. Dlatego – uatrakcyjnienie zajęć poprzez zabawę, czy to na początku zajęć, czy na koniec, pozwala na rozwiązanie sztywności komunikacyjnej i zadaniowości terapii określonej dla konkretnego przypadku. Zabawa zmienia jakość pracy, nadaje inny jej wymiar, buduje relacje, budzi szacunek, ożywia, ułatwiając proces wychowawczy, naprawczy…